Mistrzostwa Świata HFT 2013 - dzień drugi

Drugi dzień zmagań na Mistrzostwach Świata HFT 2013 przywitał uczestników temperaturą oscylującą w okolicach zera stopni i silnym wiatrem.

Polscy zawodnicy rozpisani zostali na sesję popołudniową. Członkowie Team Poland wyruszyli na tor „Bravo”. Wyjątkiem był Witold Bojanowski, który wraz ze swoim synem Szymonem musiał zmierzyć się z celami toru „Alpha” ukrytymi w lesie położonym nieznacznie na południe od Zero Range.

Flagi ustawione przy biurze zawodów w pełni rozprostowane na silnym wschodnim wietrze prezentowały w całej okazałości barwy narodowe uczestników Mistrzostw Świata - zawodników z Anglii, Walii, Szkocji, Polski, Czech, Holandii, Zimbabwe, USA, Belgii i Litwy.
Podczas rejestracji poprzedzającej odprawę dowiedzieliśmy się że Team Poland po pierwszym dniu zawodów znalazł się na pierwszym miejscu wśród narodowych reprezentacji wyprzedzając o jeden punkt Szkocję a o dwa punkty Anglię. Na czwartym miejscu uplasowali się strzelcy Walijscy.
Tak niewielkie różnice punktowe zapowiadały ogromne emocje przed decydującym dniem zawodów w rywalizacji drużynowej. Przypuszczaliśmy również, że Paweł Minorowicz i Witold Bojanowski ze swoimi świetnymi wynikami z dnia pierwszego zajmują wysokie lokaty indywidualnie ale organizatorzy tradycyjnie już nie publikują wyników z poprzedniego dnia więc wychodząc na tor nie mieliśmy pełnego obrazu sytuacji i układu sił.
Tor „Bravo” położony był na północ od biura zawodów. Cele począwszy od stanowiska pierwszego zlokalizowane były na łące stanowiącej kontynuację otwartej przestrzeni na której znajdowało się centrum zawodów i Zero Range. Następnie stanowiska od nr 6 do 30 przechodziły w strefę niezbyt gęstego lasu. Cele na torze „Bravo” pomalowane były na kolor żółty w przeciwieństwie do białych figurek ostrzeliwanych na torze „Alfa”. To właśnie na torze "Brawo" Organizatorzy ustawili charakterystyczne dla poprzednich eliminacji cele posiadające „hit zone” wyniesione poza centrum figurki i otoczone jedynie minimalną dopuszczalną strefą blachy redukując tym samym praktycznie do zera możliwość trafienia celu przy błędnej ocenie odległości lub bez niezbędnej poprawki na wiatr.
Generalnie na torze „Bravo” znalazły się jednak cele posiadające z reguły większe strefy trafienia niż na torze „Alpha” i dodatkowo figurki ostrzeliwane z postaw niepodpartych klęczącej i stojącej zostały zlokalizowane bliżej niż na torze czerwonym.
Tor "Alpha" ustawiał w większości Ian Brainbridge. Natomiast cały zespół ustawiający cele na tegorocznych Mistrzostwach Świata tworzyli Greg Hensman, Paul Andrews, Simon Howarth, Pete Sparkes, Derick Stone, Dave Lillywhite,Steve Gillies, Guy Gillies i Kieran Turner. Jako ciekawoskę można podać, że za wyjątkiem Ian'a i Kieran'a wszyscy pozostali zawodnicy brali nastepnie udział w zawodach.
Większość zawodników oceniła tor „Bravo” jako łatwiejszy. Natomiast nie można było porównać warunków, które panowały pierwszego dnia zawodów z warunkami z jakimi przyszło się zmierzyć strzelcom 1 kwietnia 2013 roku, we wczesnych godzinach popołudniowych, kiedy to ostatecznie decydowały się losy tytułu Mistrza Świata.
Z uwagi na swoją lokalizację i położenie w rozrzedzonym lesie przez cały czas rozgrywania konkurencji  zarówno stanowiska jak i strefy dolotu oraz same cele znajdowały się w obszarze mocno wiejącego wiatru bardzo trudnego do oceny pod względem swojego kierunku i siły. Kuriozalnie w momentach kiedy wiatr zmieniał swój kierunek na południowo – wschodni najłatwiejszymi stawały się cele ustawione na otwartej przestrzeni na stanowiskach od 1 do 6 bo masy powietrze poruszały się wtedy zza pleców zawodników praktycznie równolegle do osi strzelania wywołując znacznie mniejszy wpływ na tor lotu pocisku.

Pierwsze stanowisko to postawa klęcząca podparta o kilka kostek słomy. Cel oddalony był na odległość około 27 metrów a strefa trafienia HZ to 25mm co w połączeniu z wiatrem dawało nam ekstremalnie trudne stanowisko.

Kolejny cel wcale nie był łatwiejszy. Co prawda HZ w okolicach 30mm ale figurka stała juz kilka metrów dalej a przed nią wąski prześwit pomiędzy ułożonymi kostkami słomy.

Stanowisko nr 3 na łące to słynna pajęczyna o strefie trafienia 35mm postawiona tym razem pod koniec dopuszczalnego dystansu (ok 40m).

Po łące wydawało się, że będzie już tylko lepiej, bo zawodnicy wchodzili w część zalesioną toru. Nic bardziej mylnego.
Na pocieszenie w tym miejscu zlokalizowany był obowiązkowy punkt kontroli prędkości wystrzeliwanego pocisku. To był jedyny łatwy strzał w tegorocznych Mistrzostwach Świata.
Las na kolejnych stanowiskach przywitał zawodników celami, które posiadały strefy trafienia bardzo blisko krawędzi figurki, głownie umieszczone w górnych częściach ich korpusów.

Warto dodać że na torze „Bravo” znajdowało się więcej figurek ze strefą 40mm niż na torze „Alfa” -prawdopodobnie było ich aż trzy!
Jedna z takich figurek to ptak zamontowany wysoko na drzewie w odległości około 17 metrów. Był to chyba jeden z łatwiejszych celów na tym torze, a przynajmniej tak się wydawało z daleka. Na tym stanowisku obowiązywała postawa stojąca nie podparta. Przy takim kącie strzału zajęcie dobrej postawy strzeleckiej było niemożliwe i wielu zawodników w tym między innymi Paweł Minorowicz, Błażej Gąsior, Tomasz Kocemba i Jacek Jakimowicz z Team Poland straciło tu cenny punkt.

Kilka stanowisk dalej cel na około 26 metrze z HZ 40mm również jeden z łatwiejszych na tym torze lecz z wymuszaną postawą klęczącą nie podpartą. Dla naszych zawodników ten cel nie stanowił problemu. Ciekawostką jest, że tej figurki nie trafił Greg Morss który po kilku godzinach okazał się Mistrzem Świata.

Rzadko zdarza sie, że stanowiska z postawami wymuszonymi oraz te ze strefami trafienia 15mm uznawane są za łatwiejsze na torze. Tak jednak było na tegorocznych Mistrzostwach Świata.
Pozostałe cele to wielkie problemy z oceną odległości lub strefą umiejscowioną na samej krawędzi figurki. To walka wszechobecnym wiatrem.

Często trudno zdecydować czy cel posiada HZ wielkości około 20mm i znajduje sie na 27 metrze czy raczej HZ 25mm i stoi na 36 metrze. Dla zawodników uprawiających HFT od kilku lat wydaje się to niemożliwe. Ale tak właśnie było w tym roku w Anglii. Cel w głębokim tunelu wyciętym pod krzakami w zmiennych warunkach oświetlenia i przeszkody terenowe na trasie lotu pocisku sprawiały, że najlepsi tracili punkty.
Patrząc przez celownik nie można domierzyć wielkości HZ siatką celowniczą bo każda strefa ma inny rozmiar. Nie można posłużyć się nieostrością ponieważ w ciemnych miejscach ta technika może obarczona być dużym błędem.

Trzeba jednak zdecydować i nacisnąć spust. Pada strzał. Cel się wywraca. Z płuc wypuszcza się resztę powietrza. Z za pleców słychać: „perfect shot”. To Pete Sparkes - legenda światowego HFT. Czeka już ze swoją grupą na wejście na stanowisko. Kiwa w charakterystyczny sposób głową. Wszyscy wiedzą , że każde jego „perfect shot” po strzale zawodnika z Polski oddala jego Team Wales od podium w klasyfikacji generalnej Mistrzostw. Ale tacy są wyspiarze. Głośno chwalą każde trafienie  nawet swoich bezpośrednich konkurentów. Atmosfera podczas strzelania na torze jest wspaniała!

Między drzewami na stanowisku kilkanaście metrów dalej miga inny polski zawodnik. Chociaż nie podchodzimy do siebie na torze podczas strzelania konkurencji to w myślach wszyscy jesteśmy razem i dopingujemy się nawzajem. Każdy punkt dla reprezentacji jest bezcenny. Pada strzał. Jest pięknie! Kolejne 2 punkty dopisane na konto Team Poland.

Pomimo silnego wiatru towarzyszącego zawodnikom podczas drugiego dnia zawodów większość członków reprezentacji zrealizowała swoje założenia, które postawili przed sobą poprzedniego dnia.

Paweł Minorowicz - tor Bravo 57 pkt.
Błażej Gąsior – tor Bravo 56 pkt.
Tomasz Kocemba – tor Bravo 56 pkt.
Witold Bojanowski – tor Alfa 52 pkt.
Tomasz Klimunt – tor Bravo 52 pkt.
Jacek Jakimowicz – tor Bravo 52 pkt.
Błażej Łukjanowicz – tor Bravo 52 pkt.
Andrzej Konojacki – tor Bravo 51 pkt.
Szymon Bojanowski – tor Bravo 51 pkt.
Andrzej Dunin – tor Alfa 48 pkt.
Jacek Nawrocki – tor Alfa 46 pkt.
Mariusz Morzuch – 43 pkt.
Dobrosław Dudziak – tor Alfa 42 pkt.
Wiktor Dudziak – tor Alfa 42 pkt.
Piotr Jakubowicz – 37 pkt.

Po podliczeniu punktów okazało się, że dogrywki o czołowe lokaty wypełnione będą Polskimi akcentami!
Szymon Bojanowski stanął do walki o trzecie miejsce w kategorii Junior natomiast w klasyfikacji Open do walki o wejście na podium przygotowywał się Paweł Minorowicz wraz z trzema innymi zawodnikami z Anglii.
Dogrywkę prowadził Pete Dutton. Przygotował trzy cele i ogłosił, że zawodnicy będą strzelać z postawy klęczącej. Pierwszy cel na około 20 metrze z HZ 15mm, drugi na dystansie około 32 metra z HZ 30mm i ostatni - słynna figurka w kształcie pajęczyny na dystansie około 40 metra z HZ 35 mm.

Ze względu na oczekiwanie na jednego z juniorów pierwsi do dogrywki stanęli strzelcy z kategorii Open.
Walkę o najniższy stopień podium rozpoczął aktualny Mistrz Świata Antony Archer. Nie udało mu się jednak trafić w „HZ” żadnej z trzech figurek.

Drugi Darren Quincey wykazał się 100% skutecznością co wzbudziło wielki aplauz wszystkich zgromadzonych widzów.

Jako trzeci wyczytany został zawodnik naszej Reprezentacji Paweł Minorowicz, który również trafił wszystkie trzy cele a aplauz był jeszcze większy bo to oznaczało , że dogrywka na pewno będzie miała drugą rundę.


Ostatnim zawodnikiem był Simon Howarth lecz on podobnie jak Archer również nie odnotował w pierwszej kolejce żadnego celnego trafienia.

Emocje sięgnęły zenitu kiedy w drugiej rundzie dogrywki Darren Quincey nie trafił pierwszej figurki a w sumie zaliczył tylko jeden celny strzał.
Paweł Minorowicz bezbłędnie i ze spokojem potraktował pierwszy cel co oznaczało, że wystarczy trafić jeszcze tylko jeden raz aby stanąć na wymarzonym podium Mistrzostw Świata.
Na ostateczne rozstrzygnięcie nie musieliśmy długo czekać.
Drugi strzał Pawła był równie perfekcyjny co pierwszy i daleki cel został wywrócony.
Pete Dutton z uśmiechem oznajmił mu, że nie musi już niczego udowadniać i strzelać do ostatniej figurki!
Zakończyły się dogrywki w Open. Mamy trzecie miejsce!!!

Wśród kobiet dogrywkę o pierwsze miejsce wygrała strzelająca bezbłędnie Steph Kirkwood.


Drugiemu zawodnikowi z Polski Szymonowi Bojanowskiemu niestety nie udało się trafić żadnego celu

i Ryan Stenner, który trafił celnie tylko jeden raz cieszył się z najniższego miejsca na podium.

Po kilkunastu kolejnych minutach organizatorzy rozpoczęli prezentację zwycięzców. Z zasady organizatorzy nie podają wyników przed oficjalnym ogłoszeniem więc oprócz kategorii, w których zostały rozegrane dogrywki pozostałe lokaty były niewiadome aż do samego końca.

W klasyfikacji Manufacturers Team (producentów karabinków) trzecie miejsce zdobył Air Arms.

Na drugim miejscu uplasowali się zawodnicy używający karabinka Steyr. Podczas wyczytywania nazwisk członków Team Steyr czekała nas mila niespodzianka. Najpierw wyczytano Tomasza Kocembę co spowodowało głośne brawa wśród polaków obecnych podczas dekoracji. Następnie Richarda Woodsa i Martina Krupkę z Czech. Po wyczytaniu Martina aplauz był równie głośny bo Team Poland ma bardzo przyjacielskie stosunki z reprezentacją Czech i dobre wyniki naszych południowych sąsiadów traktujemy prawie jak swoje własne. Wynik Martina zasługuje na tym większy szacunek, że pierwszego dnia stracił on dwa cenne punkty błędnie oddając strzał do złego celu. W tym miejscu trzeba przyznać, że jeżeli chodzi o jakość opisu toru i stanowisk to tor „Alpha” dzieliła od standardów spotykanych w Polsce przepaść głębokości zbliżonej do odległości jaka dzieli nasze kraje. Ostatnim członkiem Steyr Team został Paweł Minorowicz.

Pierwsze miejsce w tej klasyfikacji zdobył Walther a wśród zawodników najlepszych na świecie używających takich karabinków po jedną z czterech statuetek został wyczytany Błażej Gąsior.

W klasyfikacji National Teams (reprezentacji narodowych) trzecie miejsce zdobyła Szkocja uzyskując wynik 445 punktów.

Kiedy wyczytano zdobywców drugiego miejsca Countryman Fairs w Kelmarsh ogarnął szał radości. Reprezentacja Polski w składzie Paweł Minorowicz, Błażej Gąsior, Tomasz Kocemba, Witold Bojanowski, Jacek Jakimowicz i Tomasz Klimunt zostali wicemistrzami świata zdobywając po raz pierwszy w historii tak wysoki wynik sportowy w tej dyscyplinie.

Wszyscy cieszyliśmy się ogromnie. Na tle powściągliwych wyspiarzy ktoś mógłby powiedzieć, że przesadnie. Ale czy można cieszyć się przesadnie z miejsca na podium Mistrzostw Świata!
Pierwsze miejsce w tej kategorii od lat zarezerwowany jest dla Anglii.

Tak było i tym razem. Pomimo świetnego wyniku z pierwszego dnia Team Poland musiał uznać wyższość gospodarzy tracąc ostatecznie do zwycięzców zaledwie 4 punkty.

Na koniec dekoracji tradycyjnie już odbyło się wręczenie statuetek najlepszym dwunastu strzelcom Świata.
W Mistrzostw Świata do tej porty najwyżej klasyfikowani Polacy to:
W 2010 roku Jacek Jakimowicz 25 miejsce.
W 2011 roku Wojciech Wróblewski 9 miejsce .
W 2012 roku Wojciech Wróblewski 23 miejsce. W tym samym roku szanse na top 12 miał Krzysztof Siuda, ale musiałby strzelać w kategorii Open a nie Recoiling którą wtedy wygrał.
W tym roku w wyniku liczenia punktów na zasadzie „count back” do najlepszej dwunastki nie dostał się Błażej Gąsior zajmując ostatecznie 13 pozycję.
Najlepszym Polakiem w tegorocznych Mistrzostwach Świata okazał sie zwycięzca dogrywki o trzecie miejsce Paweł Minorowicz i tym samym uzyskał najwyższe miejsce z historii dotychczasowych startów zawodników reprezentujących Polskie barwy na Mistrzostw Świata.

Klasyfikacja Polaków na Mistrzostwach Świata 2013

OPEN
3 miejsce Paweł Minorowicz – 57 / 57 114
13 miejsce Błażej Gąsior – 56 / 56 112
16 miejsce Tomasz Kocemba – 55 / 56 111
22 miejsce Witold Bojanowski – 57 / 52 109
64 miejsce Jacek Jakimowicz – 52 / 52 104
75 miejsce Błażej Łukjanowicz – 51 / 52 103
75 miejsce Tomasz Klimunt – 51 / 52 103
108 miejsce Andrzej Dunin – 52 / 48 100
135 miejsce Adam Konojacki – 46 / 51 97
135 miejsce Jacek Nawrocki – 51 / 46 97
189 miejsce Dobrosław Dudziak – 45 / 42 87

JUNIORS
4 miejsce Szymon Bojanowski – 54 / 50 104
12 miejsce Wiktor Dudziak – 44 / 42 86

RECOILING
23 miejsce Mariusz Morzuch – 42 / 43 85
30 miejsce Piotr Jakubowicz – 37 / 37 74

NATIONAL TEAM
1 miejsce England - 450
2 miejsce Poland - 446
3 miejsce Scotland - 445

Bardzo miłym akcentem była wielokrotnie poruszana kwestia zeszłorocznych Mistrzostw Europy rozegranych w Polsce w podkrakowskiej Dolinie Będkowskiej, które szerokim echem odbiły się również na wyspach głównie za sprawą reprezentacji Szkocji, która wywiozła z Polski wspomnienia wspaniałych torów i niezwykłych figurek stosowanych na naszych rodzimych torach strzeleckich. Figurki te poprzez ocynkowanie zyskują powłokę , na której nie są widoczne trafienia poprzednich zawodników przez co nie można po miejscach ułożenia przestrzelin określić ani odległości do celu ani kierunku wiatru a takich właśnie technik używa się powszechnie w kolebce światowego HFT.

Na koniec w imieniu członków reprezentacji Polski składamy serdeczne podziękowania Zarządowi PFTA za pomoc w pozyskiwaniu środków finansowych przeznaczonych na przygotowania tegorocznego wyjazdu na Mistrzostwa Świata.

Gorąco dziękujemy również Firmie Wektor z Bielska Białej za udostępnienie pojazdu na wyjazd na Mistrzostwa Świata do Anglii członkom Reprezentacji - Tomaszowi Klimuntowi, Błażejowi Gąsiorowi, Pawłowi Minorowiczowi i Tomaszowi Kocembie.

Oficjalne wyniki:

Open Class

Recoiling

Juniors

Ladies

National Teams

Manufacturers Teams

Rifles Used